Dingen met aandacht doen. Hoe moeilijk is dat? Met je aandacht blijven wat je doet. Ik probeer het elke dag. ’s Morgens als ik mediteer. Tijdens mijn ontbijt. Bij het tandenpoetsen. In het verkeer. Op mijn werk. Als ik mijn kat aai.

Toch raak ik steeds weer afgeleid. Zo kunnen in een file zomaar ineens mijn gedachten afdwalen naar dingen die ik die dag heb meegemaakt. Dingen waaraan ik me heb geërgerd of mensen die me een glimlach bezorgde. Of tijdens het tandenpoetsen dat ik me opeens besef dat ik al minutenlang voor de spiegel sta, maar geen idee meer heb of ik mijn kiezen rechtsboven wel heb gepoetst. Dat zijn van die momenten die voorbij gaan zonder dat ik er erg in hebben. Op die momenten lijk ik alleen uit een hoofd te bestaan. Alsof er geen lijf bestaat.

Het is wat mijn geest doet. Wat iedereens geest doet. Die laat zich niet dwingen. Wanneer iets te lang duurt, gaat hij op zoek naar nieuwe impulsen. Als een onbestuurbaar ding dat zijn eigen weg gaat.

Om me heen kijkend merk ik dat die aandachtsverslapping of afleiding steeds groter lijkt te worden. Het lijkt alsof mensen steeds vaker aandacht voor iets hebben, maar wel korter en minder intensief. Mensen die een gesprek voeren, maar tegelijkertijd ook nog via hun telefoon berichtjes versturen en wel lachen, maar je niet meer weet of het is om jouw grap of wat ze net gelezen hebben. Telefoongesprekken die “even” tussendoor worden gevoerd of worden onderbroken door kinderen of partners die NU iets moeten weten. Een kassière die je niet aankijkt of mensen die wel boodschappen afrekenen, maar geen idee hebben wie er achter de kassa zat. Een therapeut die tijdens het gesprek zit te typen, omdat alleen de tijd met de cliënt erbij door de zorgverzekeraar wordt vergoed. Het appje dat écht in de auto beantwoord moet worden.

Misschien is het geen aandachtsverslapping, maar meer een aandachtsoverkill. Alsof we overal aan moeten beantwoorden en het moet allemaal NU. De kranten staan er bol van: Eerst hadden we de dertigers die in een vervroegde midlifecrises zaten. Een paar jaar later waren het de twintigers met een burn-out. Nu zijn het de studenten en middelbare scholieren die het niet meer trekken. Tegelijkertijd staan de kranten vol met ongelukken door het gebruik van de mobiele telefoon in het verkeer.

Ik wil hier graag aandacht vragen voor aandacht. Gerichte aandacht. Met 1 ding tegelijk bezig zijn. Niet overal aan te hoeven beantwoorden. Gewoon zijn met wat er is. Dat is genoeg. Dan komt het wel weer goed met “ons”.